بسمه تعالی
بزرگ قافله و قبیله هنر معاصر ایران، استاد محمدرضا شجریان، پس از تحمل یک دوره طولانی درد و رنج از ورطه عالم خاک رست و به جهان پاک پیوست.
شجریان در زمره هنرمندانی بود که قدر هنر را میشناخت و با دقت از هنر خود مواظبت می کرد. همه پیشه ها و بخصوص پیشه های قلمرو دانایی و هنر به وفاداری و مواظبت نیاز دارند و گاهی در این مواظبت است که به جایگاه هنر در زندگی و نسبت آن با مردم پی می برند و صدای مردم را می شنوند. شجریان در زمره آنانی بود که این صدا را می شنید و آن را با لحن آسمانی خود بازمی خواند. مردمی هم که صدای اعماق روح قوم و قبیله و تاریخ خود را در آواز او می شنیدند، عزیزش می داشتند و در ماتم مرگ او جامه عزا بر تن کردند.
شجریان تنها استاد آواز نبود. او موسیقی شناس بود و مخصوصاً درک عمیقی از پیوند شعر و موسیقی داشت. دردا و دریغا که او دیگر برای ما نمی خواند. اما هنر نحوی سکنی گزیدن در زمان است و به همین جهت ماندگار می شود. آثار شجریان هم می ماند و دل و جان نسل های امروز و فردا را صفا و جلا می دهد.
رضا داوری اردکانی
