چاپ چهارم کتاب «فلسفه، سیاست و خشونت» در سال 1400 توسط انتشارات هرمس منتشر و روانه بازار شد. کتاب حاضر یکی از آثار برجسته رضا داوری اردکانی فیلسوف معاصر و رئیس فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران است که به شکل گفتگو نوشته شده و در حقیقت گفت و شنودی به شیوه نوشته های افلاطونی است. با این تفاوت که در آن هویت پرسشگر به دلایلی که نگارنده در «تمهدید» بیان کرده، آشکار نشده است.
تفاوت دیگر آنجاست که در این کتاب دکتر داوری اردکانی از «خود» می پرسد و به گونه ای به درخودنگری و تأمل روی می آورد. آن هم نه در باب موضوعات انتزاعی فلسفه چون هستی و مثال و کلی، بلکه در باب جنجالی ترین بحث های رایج چون: خشونت، سیاست، افلاطون، هایدگر، لیبرالیسم، فاشیسم، فروید، پوپر، روشنفکری، خرد توسعه، عقل انتقادی و … .
داوری اردکانی در این کتاب سعی می کند به این اتهام که برخی فلسفه ها خشونت را توجیه می کنند پاسخ دهد.
کتاب «فلسفه، سیاست و خشونت» برای نخستین بار در سال 1385 توسط هرمس منتشر شده و در سال 1400 به چاپ چهارم رسیده است. کتاب در دوازده مجلس گفت و شنود، به نسبت میان فلسفه و خشونت و نقش میانجی سیاست در این میان می پردازد.
نویسنده کتاب، فلسفه را سخن نابهنگام می داند و معتقد است که زبان نقادانه فلسفه با زبان سیاست و علم تفاوت بنیادی دارد و احکام این دو را نباید با یکدیگر خلط کرد، از سویی نباید از فلسفه انتظارات بیجا و زیاده از توان داشت. داوری اردکانی می گوید: در فلسفه حقیقی شأن آزادی حفظ می شود، اما فلسفه ای که دنباله روی سیاست شود، فلسفه نیست بلکه ایدئولوژی است.
