در حادثه مرگ قيصر امين پور لااقل دو نكته مهم آشكار شد. يكي اين كه مردم هنوز قدر شعر و شاعر را مي دانند و هر دو را عزيز مي دارند. پيچيدن صداي مرگ قيصر در همه جا نشانه عزت شعر و سخن است. به عبارت ديگر اين صدا ثابت كرد كه ما گرچه نقد شعر نداريم (و نداشتن نقد به خودي خود عيب نيست)، با شعر بيگانه نيستيم و شأن و مقام شاعر در زبان و زمان را بازمي شناسيم. قيصر امين پور با زبان فارسي انسي سعدي وار و نظامي وار داشت و در عين حال سخن زمان خود را بازمي گفت. با اين درك بود كه رساله دكتراي خود را در باب سنت و تجدد در شعر فارسي نوشت.
اگر قيصر امين پور با صفا و نجابتي كه داشت از تظاهر و نمايش دوري مي كرد و به شهرت توجهي نداشت، انعكاس بانگ رحيلش بلندي مقام شعر و شاعري او را نشان داد. شايد كودكاني كه هم اكنون با شعر قيصر سرود شادي زمزمه مي كنند و جواناني كه شعر او ترانه سالهاي كودكي شان بوده است، بهتر از ديگران احساس كنند كه با مرگ شاعر دوست و آموزگار خود را از دست داده اند. شاعر دوست مردم و پاسدار زبان و نماينده ذوق ايشان است و با جان آنان اتصالي بي تكيف و بي قياس دارد. امين پور از درد ها و بيماري هايي كه سال ها به آن دچار بود، رست و به ملأ اعلي پيوست اما مرگ او داغي بر دل اهل زبان و ذوق گذاشت كه به آساني و به زودي محو نخواهد شد