داوری معتقد است: «در اروپای جدید سازمان های اداری کم و بیش بر حسب اقتضا و به حکم نیاز پدید آمده است. اما کشورهایی که رسوم تجدد را از اروپا فرا گرفتند یا ناگزیر به آن تن دادند همیشه همه سازمان ها با درک را با درک نیاز تاسیس نکردند و شاید لازم ترین سازمان ها را از روی گرده اروپاییش ساخته باشند و چه بسیار سازمان ها پدید آورده اند که هیچ نیازی به آن ها نبوده است.» داوری در سرمقاله خود با اشاره به این موضوع که یکی از منشاهای فساد، نبود نظم و اعتدال و معلوم نبودن جای پیزها و کارها و اشخاص است، می نویسد: «وقتی اشیا و اشخاص و امور در جای خود نباشند و پریشانی غالب شود و حدود و حقوق و وظایف خلط شوند کارها دیگر به هم پیوسته نیست و کارمندان از هم جدا و از یکدیگر دور و بی خبر می مانند. سازمان و مصالح آن هم از یاد می رود و هر کس به فکر تامین مصلحت شخص خود می افتد.» داوری در پایان نگاهی مهم به مقوله آینده دارد: «در زمان کنونی به ضرورت، آینده را باید طراحی کرد و ساخت و این ساختن با تعلق به زمان صورت می گیرد. آینده پروای وجودی ماست. آینده را نه با میل و هوی و بی باکی بلکه با پوای اینکه چه روی خواهد داد و در همراهی با زمان و تحمل درد می سازند.»در ادامه می توانید متن کامل این سرمقاله را بخوانید