اگر ایران را یک واحد فرهنگی تلقی کنیم از نظر تفکر وضع بهتر و ممتازی دارد اما باید بپرسیم که متفکران ایرانی چه کردند؟ چه نسبتی باهم دارند؟ آیا متفکران ایرانی به مرحله ای رسیدند که با پذیرش اختلاف نظرهای یکدیگر و تنوع لزوم مشارکت و کنار هم قرارگرفتن را بپذیرند؟. به عقیده من امروز خرد جمعی در حال پریشانی است و ما در مفهوم ساختن شرایط خود دچار مشکل هستیم.ما امروز در حالی احساس بحران می کنیم که فرهنگ جهانی در حال بحران است. به گفته دکتر داوری ما فرهنگ خود را در گذشته غرب جشتجو می کنیم و زمان ما زمان بیگانگی است. چون افقی وجود ندارد. داوری متفکری کم نظیراست که صدها صفحه کتاب نوشته اما کمتر هیجان شخصی را در آثار او می بینیم. برخی به موضوع جایگاه در تفکر پرداخته اند پس ضروری است که بپرسیم داوری در مقام تفکر کجا ایستاده است؟ امروز لازم است بیشتر از گذشته همدلانه باهم گفتگو کنیم و درصدد شنیدن صدای همدیگر باشیم و بتوانیم مسائل فرهنگی متفکران برجسته را بررسی کنیم. وظیفه همه ماست که مهر و شفقت را پیشه کنیم چون فرهنگ ایران فرهنگ آشتی و سازگاری است. داوری اردکانی، متفکری است که از آثارش بوی مهر می آید و برای گفتگو روی گشوده دارد. به نظرم وقت آن رسیده که اهل فلسفه وفکر بیش از گذشته به نقش خود در آنچه پدید امده فکر کنند. : سراسر کتاب داوری در این ۳-۴ سال اخیر بوی اندوه می دهد. آیا این اندوه را نشانه ای برای نزول برکات بدانیم؟ حکم وجود و تفکر، حکم امیدواری است. داوری اندوهناک ولی امیدوار است. «گاه خرد» بیش از همه حکایت دغدغه های متفکر معاصر ما دکتر داوری اردکانی است